همچون تمامی فناوری های دیگر شکل دهی پلاستیک ها، این صنعت نیز مزایا و محدودیت هایی دارد. یکی از مهمترین مزایای این صنعت در حوزه طراحی است. با یک طراحی مناسب می توان قطعه ای را که با استفاده از فرآیند های دیگر باید با تولید و مونتاژ چندین قطعه ساخته شود، به صورت یک تکه و با هزینه بسیار کمتر تولید نمود.
محصولات تولید شده با استفاده از این فرآیند به صورت ذاتی دارای خواصی مانند همگن بودن ضخامت دیواره ها و استحکام زیادگوشه ها هستند. ضمناً، جهت افزایش استحکام می توان از شیارهایی در طراحی محصول استفاده نمود. یکی دیگر از محاسن مهم این صنعت امکان اضافه نمودن قطعاتی نظیر رزوه های فلزی، لوله ها و سازه ها و حتی قطعات پلاستیکی با رنگ متفاوت از محصول به قالب پیش از آغاز فرآیند تولید است. این قطعات در پایان فرآیند تولید اجزا اصلی و سازنده محصول را تشکیل خواهند داد.
مزایای دیگر این صنعت عبارت هستند از:
علاوه بر مزایای ذکر شده، این فناوری محدودیت هایی نیز دارد:
یکی از محدودیت هایی که به سبب انجام قالبگیری در فشار پایین در این تکنولوژی وجود دارد، عدم امکان ساخت قطعات با سطوح بزرگ صاف است. این سطوح پس از پایان فرآیند تولید تغییر شکل خواهند داد. محدودیت دیگر، عدم امکان تولید با اجزای نوک تیز (مانند رزوه های تیز) است. این اجزا با صنعتی مانند قالبگیری تزریقی به راحتی قابل تولید هستند. از طرفی فرآیند تولید این صنعت نسبت به بسیاری از صنایع دیگر پلاستیک، طولانی و زمان بر است و ضمناً جهت خارج کردن محصول از قالب، باید کل قالب خنک شود. این عوامل باعث افزایش هزینه های مالی و زیست محیطی می گردند.